Woedend

Gillen wil ik. Slaan. Bonken tegen de ruit die haar van mijn misschien wel corona-adem scheidt en er wellicht voor zorgt dat ik haar de ziekte geef. Vannacht kreeg ik een schorre, wat rauwe keel, heb ik nooit. Ik moet een zelftest doen. Ik weet het. Ik dacht alleen even mijn medicijnen op te halen uit de servilocker van de apotheek, die buiten staat. Maar toen ik mijn antidepressiva uit nam, zag ik dat het weer het verkeerde merk is…Ik ga naar binnen.

Mijn ogen spuwen gif richting de apothekersassistente. In mijn psychose van meer dan vijfendertig jaar geleden, zou ik geloofd hebben dat er een kans bestaat dat ik haar met mijn blik vermoord. Als blikken konden doden…

Zij kan er niks aan doen, ze doet alleen maar precies wat de computer zegt, maar ik moet mijn woede kwijt. Ik houd me in. Rustig, Olga.

‘Dat andere merk antidepressiva die u wil, wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar.’

Ik zeg met klem: ‘Ik heb deze discussie drie maanden geleden ook al gevoerd. Sterker nog, sinds ik hier woon, en klant ben bij jullie, krijg ik minstens eens per jaar het verkeerde merk.’

Nu zult u denken, ach, een ander merk medicijnen, die zijn toch hetzelfde, alleen een ander hulpstofje?

Nee dus. Teva helpt mij. Sandoz niet. Ik heb het ettelijke malen uitgeprobeerd. Ik ontwikkel angst binnen twee dagen.

‘Ik zal het erover hebben met de apotheker.’

‘Die weet ervan,’ zeg ik.

‘Ik mag dit niet zelf beslissen,’ zegt ze trouwhartig. ‘Hij komt vanmiddag.’

‘Ik wil vandaag nog gebeld worden,’ eis ik.

Briesend verlaat ik de apotheek. Buiten ga ik stampend lopen. De woede moet er uit.

In mijn achterhoofd weet ik dat het goed komt, ik heb immers de rode knop: het telefoonnummer van mevrouw Braaksma, contactpersoon bij mijn zorgverzekeraar, moet ik Menzis hier expliciet noemen? Welja.

Met haar heb ik drie maanden geleden ook contact gehad. Ik mag haar bellen als er iets mis gaat. Mag mijn gal bij haar eruit braken. Zij gaat het voor mij regelen.

Het gebeurt me te vaak. Ik krijg een hekel aan de apotheker die in mijn opdracht mij steeds belt en zegt: ‘Het komt goed hoor!’

Wanneer krijgt hij eens op zijn falie? Waarom zorgt hij er niet voor dat Paroxetine Teva signaal rood opflakkert zodra de assistente mijn cliëntenpagina opent op de computer?

Als hij niet belt vandaag, print ik mijn column honderd keer uit en stop ze in alle brievenbussen van mijn wijk. Ik ga een lotgenotengroep oprichten: ‘Sta op tegen het verkeerde merk!’

Vlak voor ik naar het atelier in de stad vertrek, doe ik een zelftest.

Ik kijk. En ik kijk. En kijk. Ja, twee streepjes. Echt waar. Positief. Godsklere. Zelfisolatie.

Goddank zat die ruit ertussen.