De zitgeneratie

Via facebook vroeg ze om raad: ‘Ik ben bezig met een nieuw boek, en zit in een flow, met als gevolg dat ik alleen naar buiten ga om boodschappen te doen. Hoe kan ik dit omkeren?’

Toen ik dit las, dacht ik: afspraken maken met jezelf en je daaraan houden!

Maar het schijnt allemaal niet zo makkelijk te zijn. Nu ben ik gezegend of behept, het is maar hoe je het bekijkt, met een overdosis aan zelfdiscipline. Ik doe wat ik mezelf opdraag. Dat klinkt fantastisch maar soms ren ik mezelf voorbij, en dat is minder lekker.

Ik maak een plan van wat ik de volgende dag ga doen. Ik vind het fijn om ’s morgens bij het ontwaken te weten wat mijn hoofdactiviteit word. Daar weef ik dan mijn daagse bezigheden omheen. Vaak hoef ik alleen mijn agenda te volgen.

Corona heeft mij veel gebracht, ik kan veel beter met mezelf opschieten en ik word steeds minder ongeduldig. Aan haasten heb ik altijd al een bloedhekel gehad, en ik heb de tijd tegenwoordig om dingen op mijn gemak te doen. Mensen aan het werk benijd ik niet, ik hoor steeds om me heen dat de werkdruk slopend is voor velen.

Van een oude collega met een praktijk aan huis, die haar beroep niet mocht uitoefenen vanwege het feit dat het land op slot zat, hoorde ik dat zij papier was gaan prikken in de vroege ochtend, ze bleef alsmaar langer in bed liggen sinds corona. Ik vind het een geweldige actie.

Maar je hoort en hoorde het overal: mensen zitten teveel, komen niet in beweging als het niet hoeft.

Ik vraag me werkelijk af of de jongeren van nu als ‘de zitgeneratie’ de geschiedenis zal ingaan. Als ik om me heen kijk: jongeren slapen veel, gamen dat het een lieve lust is en volgen of volgden de schoollessen online. Wordt en werd hier de grondslag gelegd van hun niet-beweeg-gedrag voor hun verdere leven? Toen ze nog schoolgaand kind waren, werd er ook al niet veel buiten gespeeld, immers. Sommigen stapten wel uit de impasse: vakkenvullen bij de supermarkt was nog nooit zo gewild, het is één van de weinige bijbaantjes voor jongeren die lockdown na lockdown zijn door gegaan.

Ik heb met ẚlle zitters te doen. We lachen wel om de coronakilo’s maar we weten ook dat de IC’s nog steeds vol liggen met mensen met overgewicht. We weten ook dat één op de twee Nederlanders overgewicht heeft. En dat was al zo vòòr corona. En dan nee, ik vind het niet okee dat jonge mensen met jonge benen ’s avonds besluiten dat ze nog wat bier willen en een zakje met nootjes en die laten bezorgen door Gorillas, terwijl er in de stad in iedere wijk een supermarkt op steenworp afstand ligt.

Maar misschien moeten wij ouderen vaker vertellen dat jeugd gekoesterd moet worden, met op het gevaar af natuurlijk dat ze vinden dat we zeuren…

Voor de schrijfster heb ik deze tip:

Maak voor de dag een planning, houd je in ieder geval aan de tijden dat je een stukje gaat wandelen en neem een notitieboekje mee of spreek de voicerecorder van je telefoon in als je bang bent dat je een geniale inval vergeten zal.

Schrijven is in je hoofd zwerven, heerlijk om te doen, maar voor de balans van lichaam, geest en gevoel is het belangrijk om regelmatig los te zijn. Dat weten wij toch!

Als toetje, lezer, een gedicht van Jeannine van Dijck:

‘Eikel’ uit de bundel: Overwegend Lichtgewicht Honderd en Een Gedicht

Eikel

Graag wandel ik langs stoffige wegen
Even het hoofd wat legen
Van struinen in het grote bos
Kom ik van mijn gedachten niet los
Ook daar kom je weer zo’n eikel tegen