Voor de derde keer legde ik Rodrigo het verschil tussen zoete en droge wijn uit. ‘De bolle fles is de droge’. Mijn werkgever had weer eens iemand in de bediening gezet vanwege een lekker kontje, die absoluut niet geschikt was voor de horeca. ‘Ben jij zo dom of doe je zo dom?’, flapte er uit. ‘Ga alsjeblieft naar huis, ik draai deze shift wel alleen’. De balletstudent barstte in huilen uit.

Over het algemeen ben ik wel geduldig en probeer ik me te verplaatsen in een ander. En niet te snel te oordelen, want je weet nooit wat er achter iemands gedrag zit. Maar hij maakte teveel fouten, en ik moest alles corrigeren. Klanten zaten bij onopgeruimde tafels en de keuken kreeg bestellingen niet op tijd.

Toch voelde ik me er slecht over. Ik weet nog hoe onzeker ik was bij mijn eerste baan. Waarom had ik niet wat meer geduld? Voor een deel kwam het probleem door het aannamebeleid van mijn leidinggevende. Ik had niet hoeven snauwen. Beter had ik met mijn leidinggevende erbij een gesprek kunnen hebben. En kunnen zeggen dat ik het zo niet trok. Volgende keer beter. Van mijn schuldgevoel wordt niemand beter.