‘Mijn koffer is naar de gallemiezen’ zei ze met haar dik accent en stijfgelakt blond kapsel. ‘Typisch een Amsterdamse Anita’, dacht ik. Niet bepaald het type waar ik normaal mee omga. Maar we waren een beetje tot elkaar veroordeeld tijdens deze groepsreis. Tot ze een dag later vanuit het niets mijn schouder begon te masseren, waarop ik gevallen was. ‘Kom maar hier schat’. Op dat moment veroverde ze mijn hart.

Meestal voel je je prettig bij mensen die op de een of andere manier op je lijken. Die bijvoorbeeld hetzelfde opleidingsniveau hebben. Dat praat nou eenmaal makkelijker, want je begrijpt elkaar eerder. Daardoor voel je je ook eerder veilig en vertrouwd bij iemand van je eigen soort.

‘Ben ik nou zo burgerlijk’, dacht ik later over mijn stereotiepe vooroordeel. Daar viel mijn zelfbeeld van ruimdenkend wereldburger aan diggelen. Maar even later dacht ik: ‘iedereen heeft vooroordelen. Het is een middel van de natuur om te overleven. Je instinct is soms sneller dan je rationele geest. Als je je daar bewust van bent, dan hoef je er niet naar te handelen. Je kunt een vooroordeel ook tijdelijk parkeren. Dan kun je ontdekken dat een ander type je blij kan verrassen.’

Ik heb een leuke week gehad met Gertie, zoals ze werkelijk heette.