Jarenlang had ik een vriendin waar ik verliefd op was. We gingen vriendschappelijk met elkaar om. Vaak gingen we samen dansen en lichamelijk werd het soms best wel close. De verliefdheid werd echter niet wederzijds. Uiteindelijk heb ik die vriendschap laten verwateren, omdat ik het niet langer kon verdragen.

Het hoeft niet erg te zijn als een liefde niet helemaal wederkerig is, als je er toch van kunt genieten. Als je kunt accepteren dat het niet wederzijds is, is er geen probleem. Maar vaak maakt liefde blind en houd je jezelf voor de gek. Dan blijf je in de valse hoop zitten, met als gevolg dat je niet open staat voor anderen. Dan werkt de verliefdheid tegen je.

Achteraf gezien vind ik het jammer dat ik niet de moed heb gehad om mijn gevoelens te uiten aan haar. Ik merk dat het belangrijk is om open te zijn over wat je voelt en wilt. Dan is het ook voor de ander helder. En weet je zelf waar je aan toe bent. Dan breng je in ieder geval de boel in beweging en kan er van alles ontstaan. Waarschijnlijk was ik dan afgewezen als liefdespartner, maar misschien was de vriendschap overgebleven. Hadden we een manier gevonden om er mee om te gaan.