Olga’s eigen coronakringetje 6

Corona heeft mijn, uw, ons gedrag en bewegingsvrijheid ingeperkt.

We mogen heel veel niet meer: elkaar niet meer aanraken, zoenen of omhelzen. Niet meer met z’n tweeën boodschappen doen, niet meer dan drie personen bij ons thuis uitnodigen, niet meer naar het werk, onze ouders of grootouders niet meer bezoeken, zelfs frisse lucht heeft ingeboet, en we zitten te walmen achter mondkapjes. We mogen niet meer shoppen, aan apparaten hangen in de sportschool, geen fysiek les krijgen of in the flesh overleg voeren, niet meer zwemmen of naar de bioscoop, niet naar café of restaurant, niet reizen.

Al deze hele normale activiteiten waren voor ons als vrije burgers in het Westen vanzelfsprekend, en toch is dit niet kunnen nu de realiteit. Voor gevangenen wiens vrijheid is afgenomen, is dit de dagelijkse gang van zaken.

Wij, als loslopenden beginnen ons te irriteren, sommigen onder ons krijgen zelfs woedeaanvallen. Depressie, eenzaamheidsgevoelens, een burn out van de stress van het stilzitten en geen structuur aan kunnen brengen, niets is meer vreemd.

Kortom, we zijn gegijzeld door corona. Men heeft het over korte lontjes. Wat we willen is los. We craven naar vrijheid.

Het schijnt dat je zo min mogelijk moet veroordelen tot levenslang. Ook een boef heeft recht op perspectief, op licht dat aan het einde van de tunnel gloort. Hoop mag je mensen niet onthouden. Zonder hoop geen leven. Hoop is onontbeerlijk.

We moeten drie weken langer vast. We moeten ons perspectief opnieuw verschuiven. Onze vrijheid ligt in de toekomst, een toekomst die maakbaar is, we zijn er zelf verantwoordelijk voor. Maar hoever en hoelang kun je mensen beknotten, wanneer is genoeg genoeg?

De crisis hier in Nederland wordt regelmatig vergeleken met een oorlogssituatie. Mijn moeder en haar familie hebben het vrouwen- en jappenkamp in Indonesië tijdens de Tweede Wereldoorlog overleefd, en ik weet: we kunnen allemaal nog veel verder, we kunnen ons nog meer aanpassen, het einde van wat we aankunnen is nog lang niet in zicht. Maar constante schikking vraagt zijn psychische tol. Sommige mensen zullen zwaar beschadigd uit de crisis komen, anderen zullen de draad weer oppakken en door gaan waar ze gebleven waren.

We hebben een nieuw vooruitzicht. Ik tel de weken af. En daar ben ik mee bezig. Voor de rest bak ik eens een appeltaart, geniet van mijn planten en bloemen (ja de bloemenboer is gewoon open!) en schrijf ik zo hier en daar een column. En de tijd gaat vanzelf voorbij, daar hoef ik helemaal niets voor te doen, dat is een cadeautje na een jaar waarin depressie mij gevangen hield en de minuten soms op hun knieën voorbij kropen.

2021 wordt anders. We zijn begonnen met vaccineren.

,