Ongeveer een maand na de eerste lockdown, liep een onenigheid met een vriend zo uit de hand, dat hij alle contact verbrak. Onze vriendschap had al heel wat stormen doorstaan en ik dacht daarom dat dit ook wel weer goed zou komen. Maar hij bleek onvermurwbaar. Die plotselinge breuk en de onmogelijkheid om erover te praten heeft me erg geraakt. Het voelt alsof ik een dierbare vriend verloren heb.

Ik hoop nog dat het goedkomt. Ik denk nog vaak terug aan de momenten van de ruzie en ga dan na waar ik het anders had kunnen doen. “Als ik nu dit niet had gezegd, of daar dat had gedaan…”. Maar dat is nutteloos. In dat herkauwen ben ik mezelf alleen maar aan het afstraffen.

Misschien leert deze situatie mij dat ik moet stoppen mezelf als hoofdverantwoordelijke te zien van alles wat er misgaat tussen mij en de ander. Voor nu heb ik te accepteren dat de vriendschap er niet meer is. En wie weet komt het toch nog goed. Hopelijk ben ik dan beter in staat te erkennen dat ieder zo zijn of haar eigen aandeel in een ruzie heeft. Het is een training in loslaten.