Na een hele dag werken had ik besloten om bij mijn ouders te gaan eten. Ik had de week daarvoor een therapiesessie gehad waarin het over mijn ouders ging. Daardoor voelde ik de behoefte om dingen na te vragen. Mijn ouders zaten op de bank en keken televisie zoals gewoonlijk. Ik ging naast ze zitten en gaf mijn moeder een dikke zoen. Ik zei: “Ma, ik wil het ergens met julllie over hebben.” Mijn vader keek niet op en mijn moeder keek met een frons van ‘wat is er aan de hand.’ Ik zei: “Ik wil het hebben over hoe jullie mij hebben geslagen in mijn jeugd.” Mijn vader zei direct: “Ben je helemaal gek geworden... .”

Wat doe je als je met je ouders niet over je gevoelens kunt praten? En je je daardoor afgewezen voelt? Je komt niet door een muur heen. Ik vraag me af hoe dat komt. Durven ze dan niet te erkennen dat ze fouten hebben gemaakt? Te trots? Schaamte? En dan vooral geen pijn willen voelen? Ouders worden dan natuurlijk met zichzelf geconfronteerd. Ze hebben hun patronen doorgegeven en het kind drukt op de zere plek. Maar als je dingen uitpraat, dan is dat toch voor beiden helend?

In eerste instantie probeer je alsnog met je ouders te praten. Je behoeften te vervullen. Maar als het echt niet lukt ... . Dan moet je misschien maar je eigen ouders kiezen. Zo had ik bijvoorbeeld in de kerk een vrouw ontmoet, die een tweede moeder voor mij was. Als je steun van anderen ervaart, dan weet je hoe het voelt om ontvangen te worden. Dan wordt het makkelijker om jezelf steun te geven. Je eigen ouder te zijn.

Blogteam