Redactie Ervaringswijzer
Spiegelangst
Blogteam - Hoe doe je mee, als je erbuiten valt?
Ik log in op Zoom voor mijn gesprek met mijn behandelaar. Meteen verschijnt mijn eigen hoofd in beeld, als voorbeeld hoe je op de camera te zien zal zijn. Ik kijk kritisch naar mezelf en hoe langer ik kijk, hoe groter de error in mijn hoofd wordt. Wat afschuwelijk en wat vreselijk dat anderen hiernaar moeten kijken! Dit kan toch niet, ik wil dit echt niet. Hetzelfde gevoel komt op wanneer ik in de spiegel kijk en alleen maar lelijke dingen zie.
Ik zet me eroverheen, ik zal wel moeten. Nu in deze Coronatijd is het niet anders. Ik deel met mijn therapeute dat ik moeite heb met het zien van mezelf in beeld, en mijn angst dat zij mij zal beoordelen op mijn rare hoofd.
Verbaasd zegt ze: “Maar ik zie niets anders dan wanneer wij elkaar in real life zien. Ik zie niks raars of lelijks, echt niet, integendeel!” Vervolgens voegt ze eraan toe: “Weet je, ik vind het ook geen feest om mezelf zo op beeld te zien. Ik zie ook ineens die rimpels en mijn pluishaar als ik zo naar mezelf kijk. Best confronterend, zeker als je zo hyperkritisch op jezelf bent als jij.” Ik ben verrast. De rimpels en dat pluizige kapsel waren me totaal niet opgevallen, omdat ik alleen maar bezig was met alle dingen die ik niet oké vind aan mezelf. Het gesprek verloopt prettig, en we kunnen zelfs lachen om de ‘spiegelangst’ die het beeldbellen met zich mee kan brengen.
Ik maak het schermpje met mijn eigen hoofd lekker klein. De kritische stem in mij is iets gedempt, maar je mag het jezelf zo makkelijk mogelijk maken, nietwaar?