Zoals vaker sprak ik mijn een goede vriend af in de koffiezaak op het Centraal Station. En zoals vaker begon hij weer over zijn stokpaardje: DE DOOD. En zoals vaker, had ik daar helemaal geen zin in. En zoals vaker zei ik dat niet, maar verbeet ik mezelf. Deze keer echter merkte hij het en vroeg hij of er iets was. Eindelijk durfde ik te bekennen dat ik het een vervelend onderwerp vond.

Gek dat het er op aan moest komen, voordat ik eindelijk durfde toe te geven dat ik hier al een tijd mee zat. Ik wilde hem niet voor het hoofd stoten. Maar waarom zou ik niet mogen zeggen hoe het voor mij is? Bij vrienden moet je toch eerlijk kunnen zijn, ook al denk je dat die ander het niet leuk vindt. Je moet jezelf kunnen zijn. Zeggen dat jij het vervelend vindt, wil niet zeggen dat de ander iets verkeerds doet. Het heeft ook met jezelf te maken dat je een onderwerp niet aankan.

Toch moet je kunnen zeggen dat je een onderwerp niet leuk vindt. Dan ben je trouw aan je gevoel. Het is ook vertrouwen durven hebben in de vriendschap, dat je kunt vertellen wat er is. Als je jezelf uitspreekt, geef je je zelf ook wat. Je verdiept het contact met jezelf, maar ook met de ander. Het is eigenlijk betrokkenheid. Je zegt dingen om uiteindelijk contact te hebben en te houden, anders gaat het schuren, dat is ook niet fijn.