‘Zou je nog even door willen werken’ vroeg mijn leidinggevende. ‘Eeeh, ja hoor’ antwoordde ik vertwijfeld. Mijn hele lijf schreeuwde eigenlijk ‘nee’, maar het voelde voor mij niet als een keus. Ik was nu al een paar keer uitgezonden door het uitzendbureau naar dezelfde ontbijtservice. Ik moest zorgen dat het servies klaar stond, zodat de hotelgasten op tijd konden eten. In principe was er een eindtijd, maar in de praktijk ging dat zelden op.

Ik kwam zo telkens in de knel met dingen die ik thuis nog moest doen. Offers brengen om erbij te horen als een goede collega. Maar uiteindelijk hoor je er niet echt bij, want er wordt geen rekening met jou gehouden. Er zit natuurlijk veel angst onder uit mijn kindertijd. Toen moest ik me wel aanpassen aan mijn dominante ouders. Op emotioneel niveau gaat het om overleven. En op een gegeven moment is het een gewoonte om altijd maar ‘ja’ te zeggen.

Terwijl je als volwassene niet meer afhankelijk bent van de goedkeuring van anderen om te overleven. Door ‘nee’ te zeggen kom je die oude pijn weer tegen. Je moet bereid zijn om die weer te voelen. Je beseffen die pijn oud is en niet van nu. En er zal ook werkelijke pijn bij komen van mensen die niet met je ‘nee’ om kunnen gaan. Dat kan best verwarrend zijn. Maar uiteindelijk zul je meer jezelf kunnen zijn en kom je beter in je vel.