Zaken waar ik geen grip op heb maken me ontzettend angstig. In mijn hoofd spelen zich dan allerlei scenario’s af van wat er kan gebeuren, maar ook allerlei nare herinneringen uit het verleden komen boven. Mijn angst is mede ontstaan door wat er vroeger gebeurd is, maar het zit ook in de familie. Al heel vroeg zette ik die angst om in dwang. Handelingen herhaalde ik verschillende keren, steeds meer. Zo werd het van kwaad tot erger. Voor de ene dwanghandeling, komt een andere in de plaats, zo ook met mijn gedachten. Ze zeggen dat die gedachten eerst ontstaan. Nu ik erover nadenk en terugkijk, denk ik dat dat klopt. Van kleins af aan was ik al een “denkertje”. Mijn eerste herinnering was van toen ik ongeveer drie jaar was. Mijn broer liep rondjes door de huiskamer. Zijn teddybeer had hij bij de achterpoten gepakt. Die hing op zijn rug. Op een gegeven moment stonden we stil. Het gevoel dat ik me af kon sluiten, zodat anderen moeilijk tot mij door konden dringen, is me bijgebleven. Natuurlijk was ik te klein om mijn gevoel onder woorden te brengen. Net zoals iedereen met dwang heb ik veel meegemaakt, maar het zit ook in mijn genen. Ik leerde veel van mijn moeder, maar ook op school en van anderen. Door goed rond te kijken heb ik mij veel trucjes en vaardigheden eigen gemaakt. Ik probeer minder snel een oordeel te vellen en me in anderen te verplaatsen, ook al is dit vaak moeilijk. De dwang zal nooit helemaal verdwijnen, maar ik heb mezelf, -met wat hulp-, toekomstperspectief gegeven. Het verleden heeft mij "mens" gemaakt.