Ik liep het sollicitatiegesprek in met het idee:‘ ik laat het allemaal gebeuren’. Ik vertelde enthousiast over mijn ervaringen en kwaliteiten. We hadden een klik en mijn kwaliteiten leken helemaal te passen bij de functie. Het moment dat ik buiten stond dacht ik: ‘Maar dit ben ik helemaal niet’. Mijn talenten wel, maar niet in deze functie. In de vaart van het gesprek had ik me onbewust teveel aangepast aan de wensen van de werkgever.

In het dagelijkse leven ben ik normaal gesproken niet zo zelfverzekerd. Ik vind het moeilijk om een duidelijk beeld van mezelf te hebben. Ik kreeg vroeger vaak de boodschap ‘het kan altijd beter’. Het gebeurde regelmatig dat mijn ouders onterecht boos op me waren. Ik ging dan zo aan mezelf twijfelen dat ik dingen toegaf die ik niet gedaan had. In het sollicitatiegesprek gaf ik het beeld dat de ander graag van me wilde. Het lijkt voort te komen uit een gevoel dat mezelf zijn niet goed genoeg is.

Was ik aangenomen op de sollicitatie, dan was dat niet alleen voor de werkgever nadelig geweest, maar ook voor mijzelf. Ik had me dan de hele tijd anders moeten voordoen. In plaats van te voldoen aan de eisen van de buitenwereld, kun je beter uitgaan van jezelf. En als mensen dan in je geintereseerd zijn, is het ook echt. Natuurlijk moet je in zekere zin een beetje meebewegen met anderen, als dat niet ten koste gaan van jezelf.