Kunst Met Een Verhaal

Er was altijd een ietwat smoezelige muur, een planken wand en wat grijze schoolpleintegels. Je zag het vanaf het trappenhuis, keuken en enkele kamers. Er mist iets, het vraagt duidelijk om iets meer. Het antwoord komt van Rudy Bosman die al jaren bij SCIP werkt en al eerder achter in de tuin een muurschildering heeft gemaakt. Hij stelt voor om deze leegte meer inhoud te geven. Hij is net collega Sue Armstrong tegengekomen bij haar expositie in De Buurtkamer en ze besluiten al gauw via dit project een samenwerking aan te gaan.

Een klein schetsje
Op een rustig moment achter de balie van de Receptie maakt Rudy een snel schetsje. Dat kleine half-A4-tje vat het hele concept samen en vormt de basis van het grote wandschildering.
Er gaat heel veel werk in het project zitten. Niet alleen het schilderwerk zelf, maar ook veel denkwerk thuis. Zelfs 's nachts tijdens slapeloze momenten ontstaan er ideeen. Rudy en Sue komen wekelijks bij elkaar om - met een I-Pad als tool - te kijken hoe ze verdere ideeen kunnen uitbeelden en een plaats kunnen geven in de wandschildering. Ze hebben er totaal drie maanden aan gewerkt, staande op een ladder of zittend op een krukje, eerst zorgvuldig uitgetekend en vervolgens ingeschilderd met betonverf getint met acrylverf. De werkzaamheden vinden uitgerekend in het winterseizoen plaats. Dat betekent verkleumde handen en tintelende tenen. Soms ligt er een laag sneeuw op het platje. Filmmaakster Helena de Jong heeft een interessante documentaire gemaakt over het proces, die binnenkort op YouTube te zien zal zijn.

Een schoon beeld
Wat als eerste opvalt is een meisje op een ladder, een glazenwasser die het beeld schoonveegt. Het is als een ceremoniemeester die het gordijn van de poppenkastvoorstelling opent. Nu is het moment aangebroken om het tafereel verder te bekijken
Een klimmende persoon vat het verhaal samen. Hij klimt omhoog en klampt zich daarbij vast aan een veelkleurige vlag. De regenboogkleuren verwijzen naar de verscheidenheid en tolerantie die bij SCIP zo hoog in het vaandel staan. En natuurlijk ook naar De Regenboog waar de stichting van deel uit maakt. Het klimmen staat voor het doorlopen van het leertraject bij SCIP. Met een been staat hij op een stapel dichte boeken en met het andere op een stapel open boeken. Door studie leren om weg te vliegen en zodoende terug de maatschappij in en ook de grote zwaluw staat nadrukkelijk symbool hiervoor. De vlag op het gebouw kan ook op deze herwonnen vrijheid wijzen maar tevens aan het krakersverleden van het grachtenpand herinneren. De kangaroo op de vlag heet SCIP-py en komt ook in de wandschildering in de achtertuin voor.

Samen aan tafel
Centraal in beeld zie je twee personen gezellig aan de lunchtafel zitten. Door te lunchen en onderling contact te hebben krijg je weer energie. De koffie en theepot staan symbool voor gastvrijheid. Het computerscherm verwijst naar de benodigde studie. In de rechterhoek van het schilderij zie je een uil op een tak die een oogje in het zeil houdt. De uil met grote leesbril toont gelijkenis met teamleider Dinie en de grote klauwen van de vogel staan voor ‘grijp je kans’.

Het vergrootglas
Het vergrootglas naast de ladder vestigt de aandacht op koffiekopjes Deze vormen een subverhaal in het geheel. De koffiekopjes staan voor bezoekers van SCIP. Je ziet twee kopjes bij de deur van het pand binnenkomen, mensen met een psychiatrische achtergrond. Even later zie je ze met hun neus in de boeken. Er is de mogelijkheid om je te ontwikkelen en uit te vliegen in de maatschappij. Boven in de schildering zie je kopjes wegvliegen

Een goede fout
Net als in schilderijen van bijv. Marc Chagall worden regels van het perspectief genegeerd. Rudy : “Juist omdat het niet klopt, klopt het wel”. Het heeft een andere logica, het is goed fout ! De afbeelding is uit verschillende oogpunten, alsof er drone of een bewegende camera over gaat. De grachtengevels staan alle richtingen op en de tafel is een horizontaal vlak maar tevens een vertikaal raam. De tafel ligt in het verlengde van de werkelijke lunchtafel.
Aan de rand van het beeld valt van alles te zien. Het Amsterdamse stadsleven met een rondvaartboot door de grachten en Amsterdammertjes op straat. Het Kata-vehikel is van Michiel een vaste SCIP-vrijwilliger Linksboven buiten het kader de buurvrouw op het balkon met was in de weer. Ze heeft altijd een goede band met SCIP gehad en is nu vereeuwigd. In de tuin zijn konijntjes en vogels te zien: de natuur geeft de geest rust. En als Sue uitschiet met de groene verf ontstaat er toevallig een groene geest. Van de uitstekende regenpijp is een boom gemaakt. Zo heb je een 3-dimensioneel element. Een andere visuele grap is dat de plant die op het platje staat heel realistisch terugkomt in het schilderij.

Een visueel genot
De wandschildering bevat zo veel beelden en verhaallijnen dat je er lang naar kunt kijken en elke keer iets nieuws ziet. En verder is alle ruimte voor eigen interpretatie die verder reikt dan de oorspronkelijk bedoeling van de makers. Ieder kan er zo een eigen invulling aangeven. En je kunt, zoals Rudy en Sue zeggen, er ook van genieten zonder alles begrijpen.